zpr c++ quick reference

Ta strona jest tylko do odczytu. Możesz wyświetlić źródła tej strony ale nie możesz ich zmienić.
====== Biblioteka Boost Python ======
Kamil Leszczuk, G1SST

Biblioteka Boost Python umożliwia korzystanie z kodu napisanego w C++ z poziomu skryptów Pythona.
 
Do dyspozycji mamy nie tylko proste funkcje, ale także całe klasy (i ich hierarchie) czy metody klas - wraz z tymi wirtualnymi.

==== Pierwsze lody ====

Dobrze, spróbujmy więc opanować podstawy. Weźmy na przykład ten kod C++:

<code cpp>
#include <boost/python.hpp>

using namespace boost::python;

int potega ( int a ) {
        return a*a;
}

BOOST_PYTHON_MODULE(p1) {
        def("skomplikowany_algorytm", &potega);
}
</code>
Widzimy jednoparametrową funkcję potega. Nie różni się ona niczym innych funkcji napisanych w C/C++. Ciekawsze są linijki znajdujące się bezpośrednio pod nią - dajemy tam znać, że tworzymy moduł Pythona o nazwie p1, który udostępni jedną funkcję o nazwie skomplikowany_algorytm. Zwróćmy uwagę, że nazwa funkcji udostępniona przez moduł Pythona nie musi pokrywać się z nazwą funkcji z C++.
Czas na kompilację - należy zapewnić kompilatorowi dostęp do odpowiednich nagłówków (bibliotek boost i Pythona), a także linkować z biblioteką boost python, np.:
<code shell>
g++ -Wall -shared -I/usr/include/boost/ -I/usr/include/python2.5/ /usr/lib/libboost_python-mt.so p1.cpp -o p1.so
</code>
Jako wynik powinniśmy uzyskać plik p1.so, który jest właśnie naszym modułem Pythona. Stwórzmy więc skrypt który z tego modułu skorzysta
Uwaga: moduł powinien znaleźć się w tym samym katalogu co skrypt, aby interpreter mógł go bezproblemowo znaleźć ( katalog '.' znajduje się w domyślnej ścieżce poszukiwania Pythona).
<code python>
import p1

print p1.skomplikowany_algorytm(7)
</code>
Uruchommy nasz skrypt (pamiętając aby ewentualnie zmienić ścieżkę do interpretatora Pythona), np.:
<code shell>
$ ./skrypt.py
49
</code>
Voila! Nasz niesamowicie skomplikowany algorytm zadziałał.

==== Coś ciekawszego ====
Teraz, kiedy już znamy podstawy, spróbujmy użyć kodu C++ nieco bardziej podobnego do tego spotykanego na codzień. Weźmy taką hierarchię klas:
<code cpp>
#include <iostream>

class Costam_0 {
        public:
                virtual void metoda ( std::string suffix ) = 0;
                virtual ~Costam_0 () {}
};

class Costam_A : public Costam_0 {
        public:
                Costam_A() {}
                Costam_A( std::string nazwa ) : nazwa_(nazwa) {}
                virtual void metoda ( std::string suffix ) { nazwa_ += " B "+suffix; }
                std::string daj_nazwe () const { return nazwa_; }
                void ustaw_nazwe ( const std::string nazwa ) { nazwa_ = nazwa; }
        protected:
                std::string nazwa_;
};

class Costam_B : public Costam_A {
        public:
                Costam_B() {}
                Costam_B( std::string nazwa ) : Costam_A(nazwa) {}
                virtual void metoda ( std::string suffix ) { nazwa_ += " B " + suffix; }

                std::string x_;
};
</code>
Widzimy trzy klasy. Abstrakcyjną Costam_0, Costam_A po niej dziedziczącą oraz Costam_B dziedziczącą po Costam_A. Jak taką hierarchię udostępnić jako moduł Pythona?

Aby udostępnić klasę Costam_0 należy dopisać kod tego typu:
<code cpp>
class Costam_0Wrap : public Costam_0, public wrapper<Costam_0>
{
        virtual void metoda ( std::string suffix ) {
                this->get_override("metoda")();
        }
};

/* ..... */

BOOST_PYTHON_MODULE(p2) {
        class_<Costam_0Wrap, boost::noncopyable>("Costam0")
                .def("metoda", pure_virtual(&Costam_0::metoda))
        ;
}
</code>
Potrzebujemy sppecjalnego wrappera dla Costam_0 ponieważ twórcy biblioteki uznali, że najlepiej jest gdy pisząc moduł Pythona nie musimy modyfikować istniejącego kodu C++. Wrapper ten nie robi właściwie nic oprócz wołania odpowiedniej metody. Warto zauważyć, że potrzebujemy go właściwie tylko dlatego, że klasa Costam_0 posiada czysto wirtualną metodę.
W definicji modułu widzimy, że najpierw deklarujemy chęć udostępnienia klasy - jako nazwę podajemy jednak nazwę modułu! Klasa ta widoczna będzie w Pythonie pod nazwą 'Costam0' i będzie posiadała jedną metodę. Następnie definiujemy jedną metodę 'metoda' zaznaczając, że jest ona czysto wirtualną składową klasy.

Zajmijmy się teraz klasą Costam_A. Dziedziczy ona po Costam_0. Aby ją udostępnić, musimy dopisać poniższy kod w ramach bloku BOOST_PYTHON_MODULE:
<code cpp>
        class_<Costam_A, bases<Costam_0>  >("CostamA")
                .def(init<std::string>())
                .add_property("nazwa_prop", &Costam_A::daj_nazwe, &Costam_A::ustaw_nazwe)
                ;

</code>
Ten kod właściwie sam siebie tłumaczy. Klasa będzie widoczna pod nazwą 'CostamA'. Posiadała będzie *dwa* konstruktory - domyślny bezparametrowy oraz z jednym parameterem typu string (druga linia). Konstruktor domyślny jest standardowo udostępniany, dlatego jawnie tego nie zażądaliśmy. 
Klasa dziedziczy po Costam_0 - mówi o tym fragment bases<Costam_0>. 
Dodajemy także składową o nazwie 'nazwa_prop' - mechanizm za nią stojący nie jest właściwie dostępny w C++ - zamiast niego używa się akcesorów. Składowa ta zachowywała się będzie tak jak pole klasy z tą różnicą, że zamiast dokonywać bezpośredniego przypisania do niej wartości, skorzystamy z akcesorów C++ (metody daj_nazwe i ustaw_nazwe).
I w końcu - zwróćmy uwagę na brak definicji metody 'metoda' - jako że nasza klasa dziedziczy po 'Costam_0', i w tamtej klasie tę metodę udostępniliśmy, teraz już nie musimy tego robić.

Ostatnia z klas udostępniona może być w ten sposób:
<code cpp>
        class_<Costam_B, bases<Costam_A> >("CostamB", init<std::string>())
                .def_readonly("x_ro", &Costam_B::x_)
                .def_readwrite("x_rw", &Costam_B::x_)
                ;
</code>
Ponownie, nie definiujemy jeszcze raz elementów z klas stojących wyżej w hierarchii - zajmujemy się tylko nowymi składowymi.
Dodajemy pole x_ro klasy, które będzie przyjmowało wartość zmiennej x_, lecz będzie tylko do odczytu - kod Pythona nie będzie mógł zmienić jego wartości.
Z kolei własność x_rw jest tym samym, lecz umożliwia dodatkowo zmianę wartości zmiennej.
W tym przykładzie te dwie własności wskazują na tę samą zmienną z C++, lecz nie ma to znaczenia.

Klasa ta wprowadza także dodatkową nowość - tym razem nie udostępniamy domyślnego, bezparametrowego konstruktora. Jak uzyskaliśmy ten efekt?
Zwróćmy uwagę na pierwszą linijkę - wskazujemy tam, że domyślnie udostępnionym konstruktorem będzie ten pobierający napis.
zpr c++ quick reference

Narzędzia użytkownika

Narzędzia witryny

Narzędzia strony
