zpr c++ quick reference

Ta strona jest tylko do odczytu. Możesz wyświetlić źródła tej strony ale nie możesz ich zmienić.
====== Biblioteka Boost Python ======
Kamil Leszczuk, G1SST

==== Wstęp ====

Biblioteka Boost Python umożliwia korzystanie z kodu napisanego w C++ z poziomu skryptów Pythona.
 
Do dyspozycji mamy nie tylko proste funkcje, ale także całe klasy (i ich hierarchie) czy metody klas - wraz z tymi wirtualnymi.
Wykorzystać można także przeciążone operatory czy pola tylko do odczytu.
\\ Biblioteka Boost Python jest wygodnym narzędziem także ze względu na prostotę swojego interfejsu - zdecydowana większość kodu C++ ma duże szanse współpracować z tą bilblioteką out-of-box, bez niespodzianek i problemów.

==== Wymagania ====

Aby rozpocząć pracę z bibliotekami boost::python należy posiadać w systemie (oprócz kompilatora oczywiście):
  * Interpreter Pythona
  * Pakiet //devel// Pythona - pliki nagłówkowe (jeśli nie zostały dostarczone wraz z instalacją Pythona)
  * Biblioteki boost


==== Pierwsze lody ====

Dobrze, spróbujmy więc opanować podstawy. Weźmy na przykład ten kod C++:

<code cpp>
#include <boost/python.hpp>

using namespace boost::python;

int potega ( int a ) {
        return a*a;
}

BOOST_PYTHON_MODULE(p1) {
        .def("skomplikowany_algorytm", &potega);
}
</code>
Widzimy jednoparametrową funkcję potega. Nie różni się ona niczym innych funkcji napisanych w C/C++. Ciekawsze są linijki znajdujące się bezpośrednio pod nią - dajemy tam znać, że tworzymy moduł Pythona o nazwie **''p1''**, który udostępni jedną funkcję o nazwie **''skomplikowany_algorytm''**. Zwróćmy uwagę, że nazwa funkcji udostępniona przez moduł Pythona nie musi pokrywać się z nazwą funkcji z C++.


Czas na kompilację - należy zapewnić kompilatorowi **dostęp do odpowiednich nagłówków** (bibliotek boost i Pythona), a także **linkować z biblioteką boost python**, np.:
<code shell>
g++ -Wall -shared -I/usr/include/boost/ -I/usr/include/python2.5/ /usr/lib/libboost_python-mt.so p1.cpp -o p1.so
</code>
Jako wynik powinniśmy uzyskać plik ''p1.so'', który jest właśnie naszym modułem Pythona. Stwórzmy więc skrypt który z tego modułu skorzysta:


**Uwaga:** moduł powinien znaleźć się w tym samym katalogu co skrypt, aby interpreter mógł go bezproblemowo znaleźć ( katalog bierzący '.' znajduje się w domyślnej ścieżce poszukiwania Pythona).


<code python>
#!/usr/bin/python
import p1

print p1.skomplikowany_algorytm(7)
</code>
Wykonajmy nasz skrypt (pamiętając aby ewentualnie zmienić ścieżkę do interpretatora Pythona, jeżeli w systemie jest inna), np.:
<code shell>
$ ./skrypt.py
49
</code>
Voila! Nasz niesamowicie skomplikowany algorytm zadziałał.

==== Coś ciekawszego ====
Teraz, kiedy już znamy podstawy, spróbujmy użyć kodu C++ nieco bardziej podobnego do tego spotykanego na codzień. Weźmy taką hierarchię klas:
<code cpp>
#include <iostream>

class Costam_0 {
        public:
                virtual void metoda ( std::string suffix ) = 0;
                virtual ~Costam_0 () {}
};

class Costam_A : public Costam_0 {
        public:
                Costam_A() {}
                Costam_A( std::string nazwa ) : nazwa_(nazwa) {}
                virtual void metoda ( std::string suffix ) { nazwa_ += " B "+suffix; }
                std::string daj_nazwe () const { return nazwa_; }
                void ustaw_nazwe ( const std::string nazwa ) { nazwa_ = nazwa; }
        protected:
                std::string nazwa_;
};

class Costam_B : public Costam_A {
        public:
                Costam_B() {}
                Costam_B( std::string nazwa ) : Costam_A(nazwa) {}
                virtual void metoda ( std::string suffix ) { nazwa_ += " B " + suffix; }
                Costam_B& operator+ ( std::string x ) { nazwa_ += " ++ " + x; return *this; }

                std::string x_;
};
</code>
Widzimy trzy klasy. Abstrakcyjną ''Costam_0'', ''Costam_A'' po niej dziedziczącą oraz ''Costam_B'' dziedziczącą po ''Costam_A''. Jak taką hierarchię udostępnić jako moduł Pythona?

Aby udostępnić klasę ''Costam_0'' należy dopisać kod tego typu:
<code cpp>
class Costam_0Wrap : public Costam_0, public wrapper<Costam_0>
{
        virtual void metoda ( std::string suffix ) {
                this->get_override("metoda")();
                // Dla kompilatora MSVC należy zamienić powyższą linijkę na:
                // this->get_override("metoda").ptr();
        }
};

/* ..... */

BOOST_PYTHON_MODULE(p2) {
        class_<Costam_0Wrap, boost::noncopyable>("Costam0")
                .def("metoda", pure_virtual(&Costam_0::metoda))
        ;
}
</code>
Potrzebujemy sppecjalnego wrappera dla ''Costam_0'' ponieważ twórcy biblioteki uznali, że najlepiej jest gdy pisząc moduł Pythona nie musimy modyfikować istniejącego kodu C++.\\ Wrapper ten nie robi właściwie nic oprócz wołania odpowiedniej metody. Warto zauważyć, że potrzebujemy go tylko dlatego, że klasa ''Costam_0'' posiada czysto wirtualną metodę.\\ 
W definicji modułu widzimy, że najpierw deklarujemy chęć udostępnienia klasy - jako nazwę podajemy jednak nazwę modułu! Klasa ta widoczna będzie w Pythonie pod nazwą ''Costam0'' i będzie posiadała jedną metodę. Następnie definiujemy funkcję ''metoda'' zaznaczając, że jest ona czysto wirtualną składową klasy.

Zajmijmy się teraz klasą ''Costam_A''. Dziedziczy ona po ''Costam_0''. Aby ją udostępnić, musimy dopisać poniższy kod w ramach bloku BOOST_PYTHON_MODULE:
<code cpp>
        class_<Costam_A, bases<Costam_0>  >("CostamA")
                .def(init<std::string>())
                .add_property("nazwa_prop", &Costam_A::daj_nazwe, &Costam_A::ustaw_nazwe)
                ;

</code>
Ten kod właściwie sam siebie tłumaczy. Klasa będzie widoczna pod nazwą ''CostamA''. Posiadała będzie **dwa** konstruktory - domyślny bezparametrowy oraz z jednym parameterem typu //string// (druga linia). Konstruktor domyślny jest standardowo udostępniany, dlatego jawnie tego nie zażądaliśmy. 
Klasa dziedziczy po ''Costam_0'' - mówi o tym fragment **''bases<Costam_0>''**. \\ 
Dodajemy także składową o nazwie ''nazwa_prop'' - mechanizm za nią stojący nie jest właściwie dostępny w C++ - zamiast niego używa się akcesorów. Składowa ta zachowywała się będzie tak jak pole klasy z tą różnicą, że zamiast dokonywać bezpośredniego przypisania do niej wartości, skorzystamy z akcesorów C++ (metody ''daj_nazwe'' i ''ustaw_nazwe'').\\ 
I w końcu - zwróćmy uwagę na brak definicji metody ''metoda'' - jako że nasza klasa dziedziczy po ''Costam_0'', i w tamtej klasie tę metodę udostępniliśmy, teraz już nie musimy tego robić.\\ 

Ostatnia z klas udostępniona może być w taki sposób:
<code cpp>
        class_<Costam_B, bases<Costam_A> >("CostamB", init<std::string>())
                .def_readonly("x_ro", &Costam_B::x_)
                .def_readwrite("x_rw", &Costam_B::x_)
                .def(self + std::string())
                ;
</code>
Ponownie, nie definiujemy jeszcze raz elementów z klas stojących wyżej w hierarchii - zajmujemy się tylko nowymi składowymi.
Dodajemy pole ''x_ro'' klasy, które będzie przyjmowało wartość zmiennej ''x_'', lecz będzie tylko do odczytu - kod Pythona nie będzie mógł zmienić jego wartości.
Z kolei własność ''x_rw'' jest tym samym, lecz umożliwia dodatkowo zmianę wartości zmiennej.
W tym przykładzie te dwie własności wskazują na tę samą zmienną z C++, lecz równie dobrze mogłyby to być zupełnie różne obiekty - nie ma to znaczenia.

Dodatkowo widzimy jeszcze jedną możliwość biblioteki ''boost::python'' - udostępnianie przeciążonych operatorów C++ - tutaj na przykładzie operatora '+' z parametrem typu //string//.

Klasa ta wprowadza także dodatkową nowość - tym razem nie udostępniamy domyślnego, bezparametrowego konstruktora. Jak uzyskaliśmy ten efekt?
Zwróćmy uwagę na pierwszą linijkę - wskazujemy tam, że domyślnie udostępnionym konstruktorem będzie ten pobierający napis (''init<std::string>'').

Skoro mamy już gotowy drugi moduł, przetestujmy go:
<code python>
#!/usr/bin/python
import p2

# Odziedziczylismy po klasie Costam_B, przeciazajac metode 'metoda'
class CostamC(p2.CostamB):
	def metoda(self, suffix):
		self.nazwa_prop += " C " + suffix 


# Stworzmy obiekty kazdej z klas:
a = p2.CostamA("AAA")
b = p2.CostamB("BBB")
c = CostamC("CCC")

# To nie zadziala! Konstruktor bezparametrowy nie zostal udostepniony
# b_prim = p2.CostamB()

# Wolamy metode 'metoda'. Jako ze jest ona wirtualna, 
# powinnismy uzyskac nieco inny efekt za kazdym razem...
a.metoda("aaa");
b.metoda("bbb");
c.metoda("ccc");

# ... i tak faktycznie jest:
print a.nazwa_prop
print b.nazwa_prop
print c.nazwa_prop

# Przetestujmy takze operator dodawania dla klasy CostamB
# (zadziala takze dla klasy CostamC jako ze dziedziczy po CostamB)
b = b + "PLUS DZIALA" 
print b.nazwa_prop

# Zostaly jeszcze pola read-only i read-write dla zmiennej x:
b.x_rw = "Zapisalo sie!" 
print b.x_rw
print b.x_ro
# Ale to nie zadziala: x_ro jest tylko do odczytu!
#b.x_ro = "To sie nie zapisze!" 
</code>


==== Z życia wzięte ====
Czyli działa - po co jednak aż tak się gimnastykować skoro można napisać te klasy od razu w Pythonie?
Powodów jest kilka:
  * Kod który piszemy może być wąskim gardłem aplikacji - warto napisać go w C++ ze względu na wydajność
  * Mamy już kod w C++ - po co przepisywać go od nowa?
  * Aplikację napisać w C++ a GUI w, dużo przyjemniejszym,  Pythonie
  * Mamy dostęp do biblioteki C++, ale nie mamy do niej źródeł
W tym ostatnim przypadku jedyne co nam będzie potrzebne to pliki nagłówkowe tej bilioteki i parę minut czasu.
Weźmy klasy z poprzedniego przykładu, rozdzielmy je na plik nagłówkowy i źródłowy. 

Plik nagłówkowy wyglądać może tak:
<code cpp>
class Costam_0 {
        public:
                virtual void metoda ( std::string suffix ) = 0;
                virtual ~Costam_0 ();
};

class Costam_A : public Costam_0 {
        public:
                Costam_A();
                Costam_A( std::string nazwa ); 
                virtual void metoda ( std::string suffix ); 
                std::string daj_nazwe () const;
                void ustaw_nazwe ( const std::string nazwa ); 
        protected:
                std::string nazwa_;
};

class Costam_B : public Costam_A {
        public:
                Costam_B();
                Costam_B( std::string nazwa );
                virtual void metoda ( std::string suffix );
                Costam_B& operator+ ( std::string x );

                std::string x_;
};
</code>

Plik źródłowy skompilujmy do postaci biblioteki współdzielonej:
<code>
$ g++ -Wall -shared p2-shared.cpp -o p2-shared.o
</code>
Teraz stwórzmy plik ''p2.cpp'' z definicją naszego modułu Pythona:
<code cpp>
#include "p2-shared.h"
#include <boost/python.hpp>
using namespace boost::python;

class Costam_0Wrap : public Costam_0, public wrapper<Costam_0>
{
        virtual void metoda ( std::string suffix ) {
                this->get_override("metoda")();
        }
};



BOOST_PYTHON_MODULE(p2) {
        class_<Costam_0Wrap, boost::noncopyable>("Costam0")
                .def("metoda", pure_virtual(&Costam_0::metoda))
                ;
        class_<Costam_A, bases<Costam_0>  >("CostamA")
                .def(init<std::string>())
                .add_property("nazwa_prop", &Costam_A::daj_nazwe, &Costam_A::ustaw_nazwe)
                ;
        class_<Costam_B, bases<Costam_A> >("CostamB", init<std::string>())
                .def_readonly("x_ro", &Costam_B::x_)
                .def_readwrite("x_rw", &Costam_B::x_)
                .def(self + std::string())
                ;
}
</code>
i skompilujmy go **nie zapominając** o linkowaniu z naszą biblioteką ''p2-shared.o'':
<code>
g++ -Wall -shared -I/usr/include/boost/ -I/usr/include/python2.5/ /usr/lib/libboost_python-mt.so p2-shared.o p2.cpp -o p2.so
</code>
I gotowe! Możemy teraz uruchomić skrypt z poprzedniego przykładu. A to wszystko bez dostępu do plików źródłowych!
\\ (w rzeczywistej sytuacji plik p2-shared.o byłby biblioteką której źródeł nie mamy - jak widać nawet pomimo tego udało się wystawić ją jako moduł Pythona)

==== Więcej informacji ====

  * [[http://www.boost.org/libs/python|Witryna biblioteki]]
  * [[http://wiki.python.org/moin/boost.python|Wiki na stronie pythona]]
zpr c++ quick reference

Narzędzia użytkownika

Narzędzia witryny

Narzędzia strony
